De Dag van de Arbeid is in veel landen een nationale feestdag. Mensen staan stil bij de geschiedenis van de achturige werkdag, het kiesrecht voor vrouwen en de werkgelegenheid in hun land. Nederland hecht aan deze dag niet zoveel waarde. Dat is jammer en onterecht.
Haymarket-Riots
De Dag van de Arbeid vindt zijn oorsprong in de Verenigde Staten. Tot 1886 was Chicago de snelst groeiende industriestad met vooral zware industrie en slachthuizen. Werkomstandigheden waren belabberd slecht en arbeiders waren nagenoeg rechteloos. In april 1886 leidde dit tot stakingen en een demonstratie voor de 8-urige werkdag, meer loon en beter arbeidsrecht. In de dagen erna liep de demonstratie uit de hand met minstens elf doden tot gevolg.
In 1888 besloot de Amerikaanse vakbondsfederatie op 1 mei jaarlijks te demonstreren voor dezelfde doelen als in 1886 in Chicago. President Cleveland verplaatste de viering naar de eerste maandag in de maand september (Labour Day) om te vermijden dit een herdenking van de rellen zou worden. Ondertussen was het idee om voortaan op 1 mei te demonstreren voor een 8-urige werkdag in Europa overgenomen op het eerste congres van de Tweede Internationale in Parijs in 1889. Dertig jaar later werd de achturige werkdag in Nederland zonder rellen of bloedvergieten ingevoerd.
Fatsoenlijk werk
De Dag van de Arbeid is in veel landen een feest- en actiedag gebleven om aandacht te vragen voor de omstandigheden waaronder mensen werken. En dat is nog steeds nodig, ook al hebben we in Nederland een achturige werkdag, vakantiegeld en AOW. In veel landen is dat simpelweg nog lang niet goed geregeld. Daarnaast zijn er ook in ons land zorgen met betrekking tot arbeid. Mensen staan aan de kant of kunnen niet rekenen op voldoende vast inkomen. Arbeidsrechten van arbeidsmigranten staan onder druk door een combinatie van malafide uitzenders en opdrachtgevers die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Vrouwen verdienen per uur nog altijd minder dan mannen voor hetzelfde werk.
Flexibiliteit op de arbeidsmarkt is in Nederland doorgeslagen. Maar liefst 2,5 tot 3 miljoen mensen werken als flexwerker of ZZP’er. De meeste daarvan met een financieel onveilig bestaan. Mensen in de zorg, schoonmaak, bouw of transport, maar ook journalisten en cultuurmakers, zijn als ZZPer teruggekomen in hetzelfde werk dat ze vroeger als werknemers deden, maar toen met meer financiële veiligheid. Samen met de kleine ondernemer worden deze mensen het hardst getroffen in de Coronacrisis.
Veel zaken die nu vanzelfsprekend zijn komen niet vanzelf en ook nu is er nog genoeg te doen op de arbeidsmarkt. 1 Mei is de uitgelezen dag hierbij stil te staan.
John Spijksma
John Spijksma
“Ik ben in 2012 lid van de PvdA geworden en zit sinds 2014 in de Venlose gemeenteraad. In het dagelijkse leven werk ik op de Hogeschool Doetinchem en als zelfstandig adviseur aan inzetbaarheid van medewerkers in bedrijven. Mijn grootste drijfveer voor het raadswerk is betrokkenheid bij onze stad en haar bewoners. Venlo groeit door en
Meer over John Spijksma
